Jonathan Horowitz zajmuje się szamanizmem od 1972 roku. Przez osiem lat pracował dla Fundacji Studiów Szamańskich Michaela Harnera w USA, a w 1986 roku współtworzył Skandynawskie Centrum Badań nad Szamanizmem. Jonathan jest magistrem Antropologii i doradcą / terapeutą szamańskim.
A oto co Jonathan Horowitz pisze o sobie:
Zawsze wiedziałem, że w życiu jest coś więcej niż to, o czym nam mówiono. Będąc w Wietnamie w latach 60-tych poczułem, że ludzie spoza kultury Zachodu wciąż wiedzą coś, o czym my już zdążyliśmy zapomnieć. Znalazłem to, co zdumiewające, siedząc w bibliotece uniwersyteckiej jako student antropologii... Przez następnych dziesięć lat czytałem o szamanizmie i eksperymentowałem. Miałem wiele mocnych doświadczeń, ale nie wiedziałem co z nimi zrobić. Nie miałem nauczyciela, który pomógłby mi je zrozumieć.
Na początku lat 80-tych ponownie skontaktowałem się z Michealem Harnerem, który dopiero co napisał Drogę Szamana. Podczas długiego weekendowego kursu z nim nauczyłem się zmieniać swoją świadomość i wkroczyłem do Świata Duchów. Wszystkie głębokie doświadczenia ostatnich 10 lat wskoczyły na właściwe miejsce i poczułem, że jestem na właściwej ścieżce. W 1984 roku Michael zaproponował mi, żebyśmy razem uczyli, a w 1986 roku poprowadziłem swój pierwszy samodzielny warsztat. W tym samym roku wraz z Annette Høst założyłem Skandynawskie Centrum Badań nad Szamanizmem. Od tamtej pory nigdy nie przerwałem uczenia szamanizmu.
Aby zostać szamanem trzeba stać się uczniem duchów, a to zmienia sposób w jaki doświadczamy życia. Zaakceptowanie tych zmian jest chyba największym wyzwaniem. Na początku ludziom trudno zrozumieć co duchy do nich mówią. Czuję, że moją rolą, jako nauczyciela, jest pomóc ludziom znaleźć drogę do świata duchów, zachęcić ich, żeby zaakceptowali oferowaną im moc i nauczyli się jak przetransponować tę moc do fizycznego świata.
Uczę szamanizmu od ponad 30 lat, nie tylko w Anglii i Skandynawii, lecz także na Węgrzech, w Rosji, Finlandii, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech, Francji, Szkocji, Irlandii, a nawet w USA. W odradzającej się społeczności szamańskiej należę do starszyzny. Ale ciągle uczę się od Duchów. To wielki dar móc pracować w ten sposób, a mój własny Nauczyciel Duchowy powiedział: „Im większy dar, tym większa odpowiedzialność." Czuję, że częścią tej odpowiedzialności jest zachęcanie ludzi do połączenia ze światem duchowym ale także z innymi osobami. Kilka lat temu zaprosiłem współpracujących ze mną ludzi do stworzenia międzynarodowej społeczności szamańskiej i odtąd badamy siłę współpracy - siłę ludzi współpracujących ze sobą i z Duchami.
Wielka zmiana nastąpiła w moim życiu gdy znalazłem piękny dom w lasach południowej Szwecji - Åsbacka - gdzie teraz mieszkam i praktykuję wraz z moją partnerką Zara Waldebäck. Uczymy za granicą, a tutaj organizujemy warsztaty i odosobnienia dla mniejszych grup, oferujemy indywidualne sesje mentorskie i uzdrawiające. Moja ścieżka do tego miejsca, w którym jestem zajęła mi kilka lat, a nie byłbym tutaj, gdyby nie ci wszyscy ludzie, których spotkałem po drodze, i gdybym nie był w miejscach, które odwiedziłem, rozpoczynając od mojej rodzimej Pensylwanii, przez Wietnam do Europy, Danii i Szwecji, do Grenlandii i Lapland - aż do świata Duchów.
Mimo, że inspirują mnie szamani innych kultur, nie stosuję ich rytuałów. Nie pracuję też z roślinami psychotropowymi, substancjami halucynogennymi czy systemami opartymi na dogmatach. Szaman pracuje prosząc o pomoc - Duchy podają mi więc rytuały przynoszące moc i uzdrowienie, tak aby „zintegrować Pełnię".
„Duchy są moimi nauczycielami, i aby się z nimi kontaktować używam pieśni, bębnów, grzechotek, tańca i ciszy. Chociaż posiadam i używam wiele pięknych grzechotek i bębnów, dla mnie w szamanizmie nie chodzi o przedmioty mocy i egzotyczny sprzęt. W szamanizmie chodzi o życie. Życie to zmiana. Szamanizm to zmiana, która ma Moc”
Źródło: www.shamanism.dk